Identyfikacja za pomocą mikroczipa staje się w Polsce coraz bardziej popularna i trzeba zaznaczyć, że przeprowadzona w prawidłowy sposób, jest najdoskonalszą i najmniej szkodliwą spośród dotychczas stosowanych metod znakowania zwierząt.
Mikroczip jest urządzeniem pasywnym potrzebującym do aktywacji fal radiowych generowanych przez czytnik. Składa się z małego układu scalonego zaprogramowanego losowo wybranym 15 cyfrowym numerem. Układ scalony połączony jest z ferrytowym rdzeniem i kondensatorem, na który nawinięta jest miedziana cewka odgrywająca rolę anteny. Cały ten układ mierzący ok. 9mm x 1,5mm zatopiony jest w szklanej kapsule, która wielkością odpowiada ziarenku ryżu i mierzy 12mm x 2.1mm.
Transponder (mikroczip) aktywowany jest przez fale radiowe wysyłane przez czytnik. Po przetworzeniu przez mikroprocesor, fala radiowa zawierająca zakodowany numer mikroczipa wysyłana jest z powrotem do skanera, który ją dekoduje i wyświetla w postaci numeru identyfikacyjnego na ekranie. Ze względu na to, że mikroprocesor nie potrzebuje wymiennych źródeł zasilania ani części, które podlegają wymianie, można stwierdzić, że jego sprawne działanie trwa dziesiątki lat, a na pewno dłużej niż życie przeciętnego psa, kota czy tchórzofretki.
Implantacja mikroprocesora odbywa się za pomocą igły przypominającej normalne igły do robienia zastrzyków o trochę większej średnicy. Mikroczip fabrycznie umieszczony jest w igle i podczas iniekcji wypychany jest przez tłoczek specjalnej strzykawki. Mikrochip zostaje umieszczony podskórnie z lewej strony szyi, w połowie jej długości lub na grzbiecie między łopatkami. Sam zabieg implantacji jest bezbolesny i zwykle zwierzę reaguje na to w taki sam sposób jak na normalny zastrzyk.

Mikroprocesor jest biokompatybilny i nie powoduje żadnych reakcji alergicznych. Dla dodatkowej ochrony przed migracją w ciele zwierzęcia niektórzy producenci powlekają mikroczipy związkami polimerów, które wspomagają odpowiednie usadowienie się implantu i jego zakotwiczenie w tkance podskórnej.
Psy, koty i tchórzofretki identyfikuje się podczas ich pierwszych szczepień. Na zachodzie Europy hodowcy wszczepiają mikroprocesor pomiędzy 5 a 8 tygodniem życia. Oczywiście identyfikację można przeprowadzić również w późniejszym okresie.
Elektroniczna identyfikacja pozwala na jednoznaczną identyfikację zwierzęcia i przypisanie go do właściciela w przypadku kradzieży czy zaginięcia.
Czip jest również konieczny w przypadku podróży zagranicznych. Jeśli zwierzę nie posiada czytelnego tatuażu, elektroniczny identyfikator jest konieczny do wystawienia paszportu u zwierząt wywożonych za granicę. Jednak identyfikacja bez prawidłowej i dokładnej rejestracji w bazie danych jest bezcelowa. Nasza przychodnia dostarcza rekordy do europejskiej bazy danych EUROPETNET co powoduje, że nawet poza granicami Polski istniej możliwość zidentyfikowania zaginionego zwierzęcia.

Znakowanie przy pomocy Lyssetky

Lyssetka to metalowy identyfikator przytwierdzany zazwyczaj psom do obroży. Na Lyssetce znajduje się numer identyfikacyjny szczepienia przeciwko wściekliźnie (wpisywany do bazy danych, w której następnie jest przechowywany) oraz informacja teleadresowa przychodni,w której zwierzę było szczepione. Lyssetka jest jednocześnie potwierdzeniem szczepienia przeciwko wściekliźnie.

W każdym roku kształt i kolor Lyssetky jest inny, dlatego nie ma potrzeby noszenia w czasie spacerów zaświadczenia o szczepieniu. Strażnicy Miejscy oraz Policjanci z daleka widzą, że pies był w danym roku szczepiony.W razie zaginięcia psa Lyssetka daje większą szansę na odnalezienie pupila. Wygrawerowany na znaczku numer identyfikacyjny oraz numer telefonu przychodni pozwala szybko ustalić dane właściciela.